ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Η ίδρυση της ΑΕΛ το 1964 σήμανε και τη δημιουργία του Συνδέσμου Φιλάθλων της ΑΕΛ, μέλη του οποίου αποτέλεσαν ταυτόχρονα και μέλη της διοίκησης  της ομάδας. Αρχές της δεκαετίας του ‘70 δημιουργούνται οι «Ιερολοχίτες» και αναλαμβάνουν μαζικά πρωταγωνιστικό ρόλο στην συμπαράσταση της ομάδας. Με αξιοζήλευτη οργάνωση, δικά τους γραφεία, μαζικές εκδρομές σε όλα τα γήπεδα της χώρας, σημαδεύουν τη Θύρα 10 του θρυλικού Αλκαζάρ με τη γνωστή παρουσία τους στους εντός έδρας αγώνες. Το 1982 σε μια μεταβατική σε όλα τα επίπεδα περίοδο, δημιουργούνται οι «Monsters» από μια ομάδα νεαρών πρώην «Ιερολοχιτών». Τα δεδομένα της εποχής και τα νέα πρότυπα οδήγησαν στη δημιουργία ενός νεανικού Συνδέσμου με δυναμισμό, διάθεση ανταγωνισμού απέναντι στις οργανωμένες κερκίδες των αντιπάλων και δίψα να γίνει το Αλκαζάρ μια «πύρινη» έδρα που θα στηρίζει την ΑΕΛ σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Σπίτι των «Monsters» για δεκαπέντε περίπου χρόνια έγινε η Θύρα 1 και σήμα κατατεθέν το πρώτο μεγάλο πανό που απεικόνιζε το σύμβολο της νίκης. Οι «Monsters» οριοθετημένοι από μια άλλη εποχή που σήμερα φαντάζει τόσο μακρινή, λειτούργησαν στον κοινόβιο χώρο του θρυλικού Δικαστικού Μεγάρου χωρίς γραφεία και τυπική οργάνωση, όμως γρήγορα γιγαντώθηκαν μαζί με την ομάδα και έγιναν μια εξαιρετική υπολογίσιμη οπαδική δύναμη στον ελλαδικό χώρο. Χαρακτηριστική εικόνα μιας τυπικής Κυριακής της δεκαετίας του ‘80 είναι ένας τεράστιος όγκος φιλάθλων, συγκεντρωμένος στους χώρους του Δικαστικού της Κεντρικής πλατείας με βυσσινί κασκόλ και πανό να ετοιμάζεται για μαζική κάθοδο στο Αλκαζάρ. Οι «Monsters» στη διάρκεια αυτής της «χρυσής» περιόδου πραγματοποίησαν πολλές και μεγάλες εκδρομές ακόμα και στις περισσότερες ευρωπαϊκές παρουσίες της ΑΕΛ, ενώ πρωτοστάτησαν στον ξεσηκωμό του ’88, εβρισκόμενοι στην πρώτη γραμμή στο κλείσιμο της εθνικής οδού και αποφασισμένοι για όλα. Μέσα στα χρόνια αυτά εμφανίζονται και οι «Σκύλοι» ένας μικρός Σύνδεσμος με δυναμική παρουσία στη Θύρα 5 του Αλκαζάρ και η «Θύρα 1», που λειτούργησε περισσότερο ως λέσχη. Η ύπουλη σταδιακή περίοδο της παρακμής έφερε και τη φθορά στους «Monsters», οι οποίοι πλήρωσαν αυτή τη ρομαντική ελευθερία του πεζοδρομίου σε μια εποχή που είχε τελείως διαφορετικές απαιτήσεις. Η ομάδα υποβιβάζεται στην δεύτερη κατηγορία, ο οικονομικός κατήφορος την κατασπαράζει σε όλα τα επίπεδα κι ένα ευαίσθητο κομμάτι παλιότερων «Monsters» αλλά και μια μάζα μεταγενέστερων οπαδών που γαλουχήθηκαν στην Θύρα 1, παίρνουν την πρωτοβουλία για την επανίδρυση ενός νέου σύγχρονου δυναμικού Συνδέσμου που θα παλέψει για την επιβίωση της ΑΕΛ. Το όνομα του καρπού αυτής της πρωτοβουλίας, «Monsters», με σεβασμό σε μια ιστορία που ακούμπησε και συνεχίζει να ακουμπά πάνω στη βυσσινί καρδιά της ομάδας μας…

Σ.Φ. MONSTERS

Στις 31 Μαρτίου του 1982 οι περίπου 5.000 φίλαθλοι που κατευθύνθηκαν στο Αλκαζάρ για να παρακολουθήσουν τον αγώνα κυπέλλου ΑΕΛ - Διαγόρας είδαν με έκπληξη τους φρεσκοβαμμένους τοίχους του σταδίου γεμάτους με συνθήματα. Αυτό το πρωτόγνωρο θέαμα που τους γέμισε με απορία ήταν στην πραγματικότητα η πρώτη δημοσιοποίηση της ύπαρξης των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΛ με το όνομα «Monsters».Οι «Μonsters» γεννήθηκαν από την επιθυμία μιας δραστήριας ομάδας νεαρών οπαδών να γίνει το Αλκαζάρ αληθινή καυτή έδρα για κάθε αντίπαλο και ο 12ος παίκτης της ΑΕΛ. Άλλωστε, μερικά από τα συνθήματα που είχαν γραφτεί τότε ήταν: “ΛΑΡΙΣΑΙΟΙ ΚΑΝΤΕ ΕΔΡΑ ΤΟ ΑΛΚΑΖΑΡ”, “ALKAZAR THE HELL” και “ΟΧΙ ΒΙΑ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ - ΕΔΩ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΣΑΣ - ΜΟNSTERS”. Σε εκείνο τον αγώνα, 30 περίπου άτομα κατέλαβαν θέση στην τότε Θύρα Δ και μετέπειτα ηρωική Θύρα 1. Ο πρωταρχικός αυτός πυρήνας των «Monsters», ήταν στην πραγματικότητα μια μεγάλη παρέα από νεαρούς πρώην “Ιερολοχίτες” που διαφωνούσαν με την πεπαλαιωμένη πια αντίληψη των “Ιερολοχιτών” στο γήπεδο και ακολουθώντας τις τάσεις της εποχής αποσχίστηκαν για να προχωρήσουν στην δημιουργία μιας θερμής ολοζώντανης κερκίδας στο ένα πέταλο του Αλκαζάρ, σύμφωνα με την παράδοση, των αγγλικών σκληροπυρηνικών κερκίδων. Λίγα εικοσιτετράωρα από εκείνο το παιχνίδι της πρώτης παρουσίας, η μεγάλη παρέα πέρασε μια ολόκληρη νύχτα πάνω από ένα λεξικό, αναζητώντας το κατάλληλο όνομα που εμπνεύστηκε τελικά από μία… παιδική σειρά της τηλεόρασης. Μετά από εκείνο το παιχνίδι, με κοινή συνεισφορά χρημάτων, αγοράζονται υφάσματα και χρώματα και αρχίζει η κατασκευή των πρώτων πανό. Ανάμεσα στα άλλα φτιάχνεται και το πρώτο μεγάλο πανό με το σήμα της νίκης (εμπνευσμένο από τα σύμβολα της προεκλογικής εκστρατείας των σοσιαλιστών του Μιτεράν τότε και παραλλαγμένο για τις ανάγκες της εξέδρας) που θα κρεμαστεί για χρόνια στο μεγάλο κάγκελο της εισόδου της Θύρας Δ σημαδεύοντας ανεξίτηλα την όψη της κερκίδας των Monsters και την ιστορία της. Παράλληλα, αρχίζει η στρατολόγηση “Μονστεράδων” από στόμα σε στόμα, ενώ εκείνες τις μέρες γίνεται και μια συνάντηση στα γραφεία των “Ιερολοχιτών”, για τη μεταφορά όλων των φανατικών οπαδών στη Θύρα Α, η οποία είναι επεισοδιακή και τελειώνει με συμπλοκή. Η πρώτη δυναμική εμφάνιση με αρκετό κόσμο και πανό, γίνεται ακριβώς δέκα μέρες μετά από εκείνη τη συγκρατημένη εμφάνιση, στον αγώνα ΑΕΛ - ΑΕΚ στις 11 Απριλίου του ΄82. Από εκεί και πέρα οι «Monsters» θ’ αρχίσουν να γιγαντώνονται μέρα με τη μέρα. Πρόθεση ήταν τότε ο σύνδεσμος να λειτουργεί τελείως ελευθεριακά, χωρίς καταστατικά και πρωτοδικεία, χωρίς επίσημα γραφεία. Όλα θα γίνονταν στη βάση της ελεύθερης χωρίς όρους συμμετοχής όσων αγαπούσαν αληθινά την ΑΕΛ και πίστευαν ότι οι «Monsters» θα βοηθούσαν αυτή την ομάδα. Οι συγκεντρώσεις, η διανομή εισιτηρίων, οι δηλώσεις συμμετοχής για τους εκτός έδρας αγώνες, όλα γίνονταν συνήθως στο δικαστικό μέγαρο. Εκείνη την εποχή καθιερώθηκαν οι συγκεντρώσεις και πορείες κάθε Κυριακή μεσημέρι πριν τον αγώνα, πρώτα προς το ξενοδοχείο της ΑΕΛ και μετά στο Αλκαζάρ. Η γιγάντωση του ονόματος των «Monsters» και η διεύρυνση του αριθμού τους ήταν απολύτως ανάλογη με την πορεία της μεγάλης ΑΕΛ, της δεκαετίας του ‘80 και δίπλα της κάθε φορά που χρειάστηκε. Από τις δύο πρώτες της συμμετοχές σε τελικούς Κυπέλλου το ‘82 και το ‘84, από την απίστευτη πορεία μέχρι τους 8 του Κυπέλλου Κυπελλούχων αλλά και την κατάκτηση του τίτλου του Κυπέλλου στην Ελλάδα το ‘85 μέχρι την ξέφρενη πορεία προς τον ιστορικό τίτλο την περίοδο 1987-’88, τα βυσσινί καραβάνια οργώνουν τον ελλαδικό χώρο και έχουν και μνημειώδεις παρουσίες στην Ευρώπη. Οι «Monsters» πρωτοστατούν και στην μεγάλη εξέγερση τον Μάρτιο του ‘88 το απίστευτο κατόρθωμα να καμαρώσουν την επαρχιώτισσα “Βασίλισσά” τους στο θρόνο του τίτλου. Σε όλη αυτή την φρενήρη πορεία προς τη δόξα προηγήθηκαν μνημειώδεις σε όγκο εκδρομές σε όλη την Ελλάδα με αποκορύφωμα αυτές στη Βέροια, τις Σέρρες και τέλος στη Λιβαδειά όταν, ένα ναυλωμένο τρένο μετέφερε 3.000 Λαρισαίους που διέσχισαν με τα πόδια όλη τη διαδρομή από το σταθμό της Λιβαδειάς μέχρι το γήπεδο. Όμως και στη μοναδική παρουσία της ΑΕΛ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών με αντίπαλο την ελβετική ΞΑΜΑΞ οι «Monsters» κλέβουν την παράσταση κάνοντας αληθινή κατάληψη στο “Neuchatel” βάζοντας πραγματικά φωτιά στις εξέδρες. Την περίοδο ‘90-’91 που η ΑΕΛ αντιμετωπίζει για πρώτη φορά το φάσμα του υποβιβασμού στη Β’ Εθνική λόγω ενός πολύ άσχημου πρώτου γύρου, ο κόσμος στέκεται για άλλη μία φορά στο ύψος των περιστάσεων τόσο μέσα στο Αλκαζάρ όσο και μακριά από αυτό με συγκλονιστικές εκδρομές και παρουσίες. Πριν όμως προλάβει να ηρεμήσει απολαμβάνοντας την σωτηρία της ομάδας, βρίσκεται αντιμέτωπος με την επικείμενη πώληση του Βασίλη Καραπιάλη το Καλοκαίρι του ‘91. Οι «Monsters» αναλαμβάνουν δράση ξανά κόντρα στη διοίκηση Σαμαρά τότε και οι αντιδράσεις κορυφώνονται με την κατάληψη των γραφείων της ΠΑΕ. Και ενώ ο πόλεμος μοιάζει να κερδίζεται, μια περίεργη ιστορία που διαδραματίζεται την τελευταία ημέρα της μεταγραφικής περιόδου στέλνει τον Καραπιάλη στο λιμάνι και ένα πρωτόγνωρο αίσθημα προδοσίας σε όλο τον φίλαθλο κόσμο. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο χαστούκι που δέχτηκε ποτέ και ο απόηχός του δηλητηρίασε και τους «Monsters» διχάζοντας και αποδυναμώνοντας την μάζα που ήταν μέχρι τότε. Στην αγωνιστική και οργανωτική παρακμή της ΑΕΛ που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια, ο σύνδεσμος (ακόμα “λειτουργώντας” στα ελευθεριακά πρότυπα εκείνου του γενναίου ξεκινήματος) αλλά και γενικότερα ο κόσμος της ομάδας γεύτηκε όλα τα σκαμπανεβάσματα από κοντά μη θέλοντας να πιστέψει αυτό που έβλεπα αργά - αργά να έρχεται χρόνο με το χρόνο. Δυστυχώς, τέλος Μαΐου του ‘96 η ΑΕΛ υποβιβάζεται στη Β΄ εθνική κατηγορία και μαζί με ολόκληρη τη Λάρισα, δακρύζουν και οι ηρωικοί εκδρομείς των «Monsters» μουσκεμένοι στη βροχερή Τούμπα στο τελευταίο παιχνίδι εκείνης της περιόδου. Η πρώτη χρονιά στη Β’ κατηγορία δεν έφερε την άμεση επάνοδο στην μεγάλη κατηγορία και ο κόσμος - οργανωμένοι και μη - δέχτηκε άλλη μία απογοήτευση. Όμως η επόμενη χρονιά μαζί με τη διαρκή διάβρωση από το ιδιοκτησιακό καθεστώς Παπανικολάου έφερε και την αφύπνιση του κόσμου. Στις 13 Νοεμβρίου στο Champions Club γίνεται μια κρίσιμη συγκέντρωση οπαδών της ΑΕΛ με σκοπό την επίσημη ίδρυση ενός νέου συνδέσμου αποφασισμένου για όλα αλλά και εκσυγχρονισμένου. Στη συγκέντρωση υπήρχαν πολλά μέλη των «Monsters» της δεκαετίας του ‘80 αλλά και νεώτεροι οπαδοί, θαμώνες της Θύρας 1. Την περίοδο εκείνη το όνομα Monsters είχε γίνει ένα μακρινό φάντασμα, μια παράξενη συνήθεια και μια ιστορική ανοχή. Εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ η απόφαση που πάρθηκε ομόφωνα ήταν να μη χαθεί το ιστορικό όνομα. Αυτός ο νέος Σύνδεσμος που ήδη βρισκόταν στα σκαριά θα είχε επιτέλους τα δικά του γραφεία, το δικό του καταστατικό, θα ήταν αναγνωρισμένος από το Πρωτοδικείο και αναβαθμισμένος σε όλα τα επίπεδα, όμως θα είχε και το ιστορικό όνομα «Monsters». Ο Σύνδεσμος κινήθηκε γοργά σε πολλά μέτωπα : Το πρώτο ήταν η διοργάνωση εκδρομών με στόχο η ομάδα να έχει συμπαράσταση σε κάθε αγώνα μακριά από το Αλκαζάρ και μέχρι σήμερα τα αποτελέσματα είναι περισσότερο από ικανοποιητικά. Παράλληλα φρόντισε για τη συλλογή αρχειακού υλικού αλλά και την παραγωγή δικών του προϊόντων με κύριο στόχο την προάσπιση του ονόματος και της ιστορίας της ΑΕΛ. Τέλος δεν δίστασε - με δεδομένο τις κρίσιμες περιστάσεις των τελευταίων χρόνων για την ομάδα - να κοντραριστεί με ανθρώπους που υπονόμευαν το συμφέρον της ΑΕΛ και επίδοξους αγοραστές - φαντάσματα, εκπροσώπους των τοπικών αρχών και άλλα δημόσια πρόσωπα με ύποπτους ρόλους. Κρίθηκε συχνά με αυστηρότητα γιατί είχε την τόλμη να δημοσιοποιήσει τις θέσεις του ή να δράσει αναλόγως. Πολέμησε με κάθε μέσο ακόμα και σε υποθέσεις που φαίνονταν από την αρχή χαμένες όπως η έξωση των συνδεσμιτών από την ιστορική Θύρα 1 τον Απρίλιο του ‘98 από την αστυνομική διεύθυνση της πόλης. Κόντρα στο μεγαλύτερο χτύπημα για την ιστορία της ΑΕΛ, την πτώση στην Γ’ Εθνική το Καλοκαίρι του 2001, έμεινε ζωντανός και συνεχίζει να παλεύει μέχρι σήμερα βλέποντας το όνειρό του να γίνεται σιγά-σιγά πραγματικότητα: Να ξαναδεί την ΑΕΛ μεγάλη… Ο νικηφόρος τελικός του Κυπέλλου στο Πανθεσσαλικό τον Μάιο του 2007 και ο γύρος της Ευρώπης για το Κύπελλο UEFA της ίδιας χρονιάς με κυριότερους σταθμούς το Μπλάκμπερν, το Λίβερπουλ και το Άμστερνταμ ήταν μια δικαίωση για την επιλογή τους να παραμείνουν στο πλευρό της ομάδας και να αγωνιστούν μαζί της στα «πέτρινα» χρόνια, αλλά ταυτόχρονα ήταν και μια σπουδαία εμπειρία, που σήμανε μια νέα εποχή για τον Σύνδεσμο και για την ίδια την ομάδα…

Σ.Φ. ΑΛΚΑΖΑΡ

Παλιά μέλη της «θρυλικής» Θύρας 1, που πλέον είχαν ως βάση τη Θύρα 10 του Αλκαζάρ, με την «αναγέννηση» της ΑΕΛ και την επιστροφή της στο φυσικό της χώρο - τα σαλόνια της μεγάλης κατηγορίας – ξεκίνησαν μια νέα προσπάθεια ιδρύοντας τον «Σ.Φ. Αλκαζάρ» το 2005. Το αρχικό ερέθισμα ήταν η ανάγκη ύπαρξης ενός πυρήνα οπαδών, του οποίου η παρουσία στη συγκεκριμένη Θύρα του Σταδίου Αλκαζάρ θα μεγιστοποιούσε τη στήριξη προς την ομάδα, με τρόπο που μόνο ένας Σύνδεσμος οργανωμένων φιλάθλων θα μπορούσε να καταφέρει. Έχοντας ως βασική φιλοσοφία τη στήριξη της ΑΕΛ ανεξαρτήτων προσώπων – ακόμη κι αν αυτό αναπόφευκτα οδηγήσει σε τριβές - ο «Σ.Φ. Αλκαζάρ» συμμετέχει ενεργά σε όλες τις εκδηλώσεις της ομάδας, αθλητικές και κοινωνικές και παραμένει ανοικτός για την είσοδο νέων μελών, με μοναδικό κριτήριο την αποδεδειγμένη αγάπη τους για την ΑΕΛ. Τα γραφεία του Συνδέσμου λειτουργούν καθημερινά επί της οδού Πραξαγόρα απέναντι από το Αλκαζάρ.