Με τον πιο γλαφυρό τρόπο περιγράφουν τα μέλη του συλλόγου φίλων της ΑΕΛ, του «ΒΥΣΣΙΝΟκΙΠΟΥ», την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο κομμάτι από τη συλλογή διηγημάτων του Αντώνη Σαμαράκη «Ζητείται ελπίς», παρουσιάζουν τα δεδομένα, εξηγώντας ότι αυτό που αναζητεί από εδώ και πέρα η ΑΕΛ είναι η ελπίδα, το δικαίωμα στην ελπίδα, ούτως ώστε να φτάσουν οι «βυσσινί» στην παραμονή. Εν συνεχεία, με... οδηγό τη φράση «κλειδί» του παραπάνω κειμένου «Ζητείται ελπίς» κάνουμε την… μεταφορά με το σήμερα κι όσα «βιώνει» η ΑΕΛ.
Όπως αναφέρει και ο Αντώνης Σαμαράκης στο συγκεκριμένο κείμενο: «... Ήρθε ο καφές. Άναψε τσιγάρο, ήπιε δυο γουλιές, κι άνοιξε την απογευματινή εφημερίδα. Καινούργιες μάχες είχαν αρχίσει στην Ινδοκίνα. «Αι απώλειαι εκατέρωθεν υπήρξαν βαρύταται», έλεγε το τηλεγράφημα. Ένα ακόμα ιαπωνικό αλιευτικό που γύρισε με ραδιενέργεια.
“Η σκιά του νέου παγκοσμίου πολέμου απλούται εις τον κόσμο μας”, ήταν ο τίτλος μιας άλλης είδησης. Ύστερα διάβασε άλλα πράγματα: το έλλειμμα του προϋπολογισμού, προαγωγές εκπαιδευτικών, μια απαγωγή, ένα βιασμό, τρεις αυτοκτονίες. Οι δυο, για οικονομικούς λόγους.
Δυο νέοι, 30 και 32 χρονώ. Ο πρώτος άνοιξε το γκάζι, ο δεύτερος χτυπήθηκε με πιστόλι... Σκέψεις γυρίζανε στο νου του… Ο πόλεμος, η βόμβα υδρογόνου, οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, η «Κοσμική Κίνησις...» Το πανόραμα της ζωής! Δεν είχε αλλάξει διόλου προς το καλύτερο η ζωή μας ύστερ’ απ’ τον πόλεμο. Όλα είναι ίδια σαν και πριν.
Κι όμως είχε ελπίσει κι αυτός, όπως είχαν ελπίσει εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλη τη γη, πως ύστερ’ απ’ τον πόλεμο, ύστερ’ από τόσο αίμα που χύθηκε κάτι θ’ άλλαζε ...Είχε πολεμήσει κι αυτός στον τελευταίο πόλεμο. Και είχε ελπίσει. Μα τώρα ήτανε πια χωρίς ελπίδα. Ναι, δε φοβότανε να το ομολογήσει στον εαυτό του πως ήτανε πια χωρίς ελπίδα.
... Θυμήθηκε πριν από χρόνια, ήτανε παιδί ακόμα, είχε αρρωστήσει βαριά μια θεία του... Την είχανε σπίτι τους. Ήρθε ο γιατρός• βγαίνοντας από το δωμάτιο της άρρωστης, είπε με επίσημο ύφος: - Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!
Έτσι κι αυτός τώρα, είχε φτάσει στο σημείο να λέει: - Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!
... Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα... Ξανάριξε μια ματιά στην εφημερίδα... η Ινδοκίνα, ...οι «Μικρές Αγγελίες»...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή... ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον... ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζιπ εν καλή καταστάσει... ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός...
Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο κι έγραψε με το μολύβι του: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς».
Στην συνέχεια, έρχονται στα τωρινά και περιγράφουν την... εικόνα: «Βράδυ Κυριακής. Κρύο και δυνατή βροχή. Σκεφτικός, σκυθρωπός, προβληματισμένος αλλά και γεμάτος πίστη ταυτόχρονα, ανέβαινε τα σκαλοπάτια της κερκίδας του Αλκαζάρ. Άναψε τσιγάρο. Μονολογούσε: Δεν μπορεί, κάτι θα έχει αλλάξει. Η εμφάνιση στα Γιάννενα ανήκει στο παρελθόν. Σήμερα όλα θα είναι διαφορετικά.
Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε τον βοήθησε να αφήσει για λίγο στην άκρη τις μαύρες σκέψεις του. Δεν μπορεί, υπάρχει ελπίδα, σκέφτηκε. Η ομάδα θα έχει αποκτήσει συνοχή και, αν μη τι άλλο, θα αγωνιστεί με πάθος. Το παιχνίδι ξεκίνησε. Η βροχή αδιάκοπη και το κρύο ολοένα πιο τσουχτερό. Άναψε κι άλλο τσιγάρο. Σταδιακά οι ελπίδες του άρχισαν να σβήνουν και άρχισε να βυθίζεται και πάλι στις θλιβερές σκέψεις του.
Τίποτα δεν είχε αλλάξει προς το καλύτερο. Ακόμη ένα τσιγάρο. Του φαινόταν φοβερό που ήταν πια ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδα γι’ αυτή την ομάδα, για την ομάδα που είναι κομμάτι του εαυτού του, της καρδιάς του, της οικογένειάς του, της καθημερινότητάς του. Το μυαλό του θολωμένο, μπερδεμένο από τις άναρθρες, αμήχανες ή οργισμένες κραυγές: «Π... Δαλούκα, μπράβο Βιέρα, μπράβο Νίκο (Νταμπίζα), μπράβο Χρήστο (Μελίσση), Μαρίνο παραιτήσου...»
Θλίψη, κυρίως όμως άγχος, αγωνία, αβεβαιότητα γιατί ένοιωθε ότι κι αυτή ακόμη η ελπίδα που πεθαίνει πάντοτε τελευταία, είχε χαθεί πια. Η πίστη στη φετινή ΑΕΛ είχε χαθεί. Άρχισε να ιδρώνει, να αναλογίζεται τα πέτρινα, μίζερα χρόνια στις μικρότερες κατηγορίες. Βούρκωσε. Τον πλήγωνε αφάνταστα να βλέπει την ομάδα του ευνουχισμένη, να παραδίδεται αμαχητί στις ορέξεις οποιουδήποτε επίδοξου πορθητή του Αλκαζάρ.
Μα οι σκέψεις αυτές ξάφνου τον πείσμωσαν και πάλι. Κατηφορίζοντας τα σκαλοπάτια της εξόδου άρχισε να σκέφτεται ότι είναι αδύνατο να μην υπάρχει ελπίδα. Με οποιοδήποτε τρόπο πρέπει να βρεθεί ελπίδα για την αγαπημένη μας ΑΕΛ. Με οποιονδήποτε τρόπο, σκέφτηκε,
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου