«ΠΑΡΑΜΥΘΙ...ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ»

H προσθήκη με μαρκαδόρο σε πινακίδα σε μια από τις εξόδους της πόλης στιγματίζει χαρακτηριστικά ένα φαινόμενο που ξεκίνησε αγωνιστικό και κατέληξε κοινωνικό.

Η “ ΠΟΛΗ-ΚΡΑΤΟΣ” των δύο ημερών τον Μάρτιο του ’88 που έκοψε τη χώρα στα δύο για να υπερασπιστεί την κρυστάλλινη αγωνιστική ανωτερότητά της ΑΕΛ, έχτισε ταυτόχρονα τη γέφυρα για να περάσει κανείς από την απλή ποδοσφαιρική ανάκληση-αναπόληση στην κοινωνική επέκταση ενός συμβόλου. Το άλογο που στέκεται στα δύο πόδια του, από ένα νομισματικό εύρημα της αγροτικής ζωής της περιοχής, μεταμορφώθηκε πάνω σε μια φανέλα σε επαναστατικό σύμβολο μιας ολόκληρης πόλης.

Η Λάρισα της δεκαετίας του 80 ήταν μια τυπική ελληνική επαρχιακή πόλη περικυκλωμένη από φθηνή διασκέδαση, ελκυστική για εύρωστα αγροτικά τζάκια και μια καθημερινότητα επίπεδη, άδεια από συγκινήσεις, πολιτιστικά δρώμενα και σεισμικές διεξόδους που αλλάζουν ζωές. Όλα αυτά τα σάρωσε εκείνη η ΑΕΛ των άξεστων χωριατόπαιδων που μεταμορφώθηκαν στα χέρια ξένων φτασμένων δασκάλων του ποδοσφαίρου σε φονικές μηχανές που δεν σταματούσαν ποτέ. Η Λάρισα είχε την τύχη να δει την εμβρυακή οπαδική της συνείδηση να ανδρώνεται πάνω στον ατσάλινο σκελετό μιας αυθεντικής ποδοσφαιρικής μηχανής που τσαλαπάτησε τους κούφιους μύθους του κατεστημένου της χώρας. Ο ποδοσφαιρικός υπερβατικός χαρακτήρας της ΑΕΛ πήρε από το χέρι τον επαρχιώτη της μηδενικής φιλοδοξίας και του έδειξε έναν ολόκληρο νέο κόσμο, τον κόσμο του διεκδικητή, του πολεμιστή, του νικητή...

Σημαία μιας πόλης που άρχισε να αποκτά έστω και αυτό τον μονολιθικό χαρακτήρα του μεγάλου ποδοσφαιρικού φυτωρίου, το υψωμένο στα δύο πόδια άλογο έκανε τη μαγική του διαδρομή ως το τέρμα και φέρνοντας στη ζωή το πιο τολμηρό παραμύθι έλιωσε τα όρια της πραγματικότητας. Το σύμβολο κρεμάστηκε σε κάθε σπίτι, σε κάθε καφενείο, σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε πρακτορείο ΠΡΟΠΟ, έγινε σύνθημα σε τοίχους και σε σχολικά θρανία, όταν επιτέλους οι μαθητές αυτής της παραμελημένης πόλης ήταν οι πρώτοι σε όλη τη χώρα επειδή είχαν το κασκόλ με τις άσπρες και βυσσινί εναλλαγές τυλιγμένο στο λαιμό τους.

Η ταύτιση πόλης και ομάδας από εκείνη τη στιγμή και μετά ήταν αναπόφευκτη...ως την αιωνιότητα. Αυτή η πελώρια παρακαταθήκη μιας χρυσής, μοναδικής ιστορίας ήταν, ΕΙΝΑΙ μεγαλύτερη από τη ζωή...Ίσως γι’ αυτό την ερωτεύτηκε ο θάνατος από πολύ νωρίς κι έβαλε τη σκιά του να την παρακολουθεί από κοντά και να κλέβει κομμάτια της. Η ΑΕΛ με μια σχεδόν μεταφυσική τραγική συνέπεια, πρόσθεσε στην πολύτιμη μοναδικότητά της και αυτό το απαραίτητο κομμάτι μεσογειακής συγκινησιακής φόρτισης. Όταν είσαι ΑΕΛ, με όλα αυτά τα χτυπήματα του θεριστή, δεν ξεκολλάς πια με τίποτα από πάνω της καθώς ο μύθος της μοιάζει να περιφρονεί την πραγματικότητα με τις “ εμπνεύσεις ” του, αν δεν είσαι ΑΕΛ, βαθιά μέσα σου λυπάσαι που δεν πρόλαβες να γίνεις κομμάτι σε αυτό το ξεχωριστό χαρμάνι...

Η ΑΕΛ, όπως “όφειλε” στην σκηνοθετικά μοναδική της ιστορία, έλειψε από την πρώτη γραμμή των ποδοσφαιρικών γεγονότων για εννιά χρόνια, βουτώντας στο κενό και αγγίζοντας την εξαφάνιση για να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της. Γύρισε ξανά να ρυθμίσει το χρώμα στις Δευτέρες της πόλης, να φορέσει το γνώριμο κασκόλ σε νέες γενιές μαθητών που ζουν για να κάνουν πράξη τις φαντασιώσεις της δεκαετίας του 80. Το μέταλλο εκείνης της πολύτιμης παρακαταθήκης άστραψε τον Μάιο του 2007 απέναντι στα προγνωστικά, μύρισε το παρελθόν και έφερε το νέο διαμάντι στην τροπαιοθήκη. Η Λάρισα σήμερα είναι μια πόλη πολυσύνθετη, ανοιχτή όπως σχεδόν όλος ο πλανήτης στην ταχύτητα της πληροφορίας και στο πλήθος των δεδομένων. Οι διαφυγές σε προσωπικές αναζητήσεις και περιπέτειες πιο εύκολες και προσιτές σε εικονικούς ψηφιακούς κόσμους. Η διαδρομή που έχει διανυθεί είναι μεγάλη, εικόνες και αρχές έχουν μεταβληθεί, απαιτήσεις και διεκδικήσεις έχουν μεταμορφωθεί. Μέσα σε ένα τυποποιημένο μωσαϊκό παγκοσμιοποίησης, το υψωμένο στα δύο πόδια άλογο, άφθαρτο περιφρονεί ακόμα και τον θεριστή που συνεχίζει να σπρώχνει τη σκιά του δίπλα του. Πάντα με την υπερβατική μαρτυρία της ιστορίας της η ΑΕΛ συνεχίζει να ψιθυρίζει πως ό,τι γίνεται ΜΙΑ φορά μπορεί να επαναληφθεί, συνεχίζει να γεμίζει με τις νίκες της με ορμές τις Δευτέρες μας και με τις ήττες της να μας αδειάζει προσωρινά από στόχους, συνεχίζει να οπλίζει χέρια με σπρέι και μαρκαδόρους, συνεχίζει να στέλνει τα λεοφωρεία με τις συντονισμένες ζωές των οπαδών της στους δρόμους των δικών της προορισμών. Μέσα στην κατασκευασμένη, εικονική ψηφιακή επιλογή άπνευστων ζωών, συνεχίζει να είναι χειροπιαστή, ιδρωμένη, γεμάτη συναισθήματα και αποδέκτες αφοσίωσης, συνεχίζει να είναι η ίδια η πόλη, συνεχίζει να είναι ΖΩΝΤΑΝΗ...Και κανείς ( με τέτοιο παρελθόν) δεν μπορεί να μαντέψει τι ακολουθεί...