Η μαγκιά του Πηλαδάκη και οι συγκρίσεις

Τι σημαίνει το νέο γήπεδο της Λάρισας για την ΑΕΛ το έχουμε πει πολλές φορές. Για να πω την αλήθεια, πέρα από τα οφέλη για μια ομάδα που είναι από τις ελπίδες του ελληνικού ποδοσφαίρου, νιώθω ιδιαίτερη ικανοποίηση που βλέπω τον Πηλαδάκη να βουλώνει στόματα!

Το τελευταίο που έχω είναι «παραγοντολαγνεία». Αντίθετα, αν υπάρχει κάτι που δεν γουστάρω πρώτα απ’ όλα στον χώρο του αθλητισμού (και ειδικά στην μπάλα), είναι οι παράγοντες. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο η λαμογιά, αλλά και τα κόμπλεξ που κουβαλάνε οι περισσότεροι από αυτούς που νομίζουνε ότι είναι προπονητάρες και μάνατζερ μαζί. Για να πω την αλήθεια, μόνο στο δικό μας το σινάφι βλέπω ανάλογα δείγματα σε τόσο μεγάλη έκταση. Αλλά εμείς δεν καθορίζουμε και την τύχη των ομάδων (πέρα από κάτι… μεγαλέμπορους που έχουν πάρει κόσμο στον λαιμό τους).

Ο Πηλαδάκης, όμως, έκανε μεγάλη μαγκιά, και για να πω την αλήθεια λίγοι το περίμεναν. Και με τον πόλεμο που έφαγε και ο ίδιος εντός (όχι από τον λαό της ομάδας) και εκτός Λάρισας δεν ξέρω αν το περίμενε και ο ίδιος ότι θα έφτανε στη μέρα που θα ανακοίνωνε το όνομα του νέου γηπέδου, με τα εγκαίνια να είναι σε έναν μήνα. Και καλά έκανε που τα «έχωσε» στη χθεσινή ανακοίνωση γιατί, εδώ που τα λέμε, μόνος του το πολέμησε το θέμα και το κέρδισε. Και πάμε τώρα να κάνουμε τις συγκρίσεις με αφορμή αυτό το γήπεδο…

Είναι μικρό μέγεθος ο Πανιώνιος; Με βάση την ιστορία του, αλλά ακόμα και την περιοχή στην οποία εδρεύει, όχι. Κι όμως, πάνε να τον κάνουν μικρό μέσα σε μια βδομάδα. Από εκεί που το καλοκαίρι ο Κιντής ανέλαβε ως τεχνοκράτης να οργανώσει σωστά την ΠΑΕ και να την πάει μπροστά, έρχεται λίγους μήνες μετά ο Τσακίρης να τα βροντήξει (για ακόμα μια φορά ή ίσως για τελευταία), να μαζέψει τα λεφτά του και να αρχίσουν οι μειώσεις σε όλους τους τομείς. Το φοβερό ελληνικό ποδόσφαιρο του… «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει». Ξυπνάμε καλά ένα πρωί του καλοκαιριού; Χώνουμε λεφτά στην ομάδα. Μπαίνει το φθινόπωρο και μελαγχολούμε; Λέμε: «Δεν υπάρχει μία και κόφτε τον λαιμό σας να βγει η σεζόν. Εγώ θα αλλάξω παιχνιδάκι».

Λεφτά του είναι του Τσακίρη και δικαίωμά του είναι να τα βάζει (ή όχι) στον Πανιώνιο. Το θέμα όμως και πάλι είναι πώς μπορεί να ζήσει μια ομάδα με τα «φεγγάρια» του χρηματοδότη της, χωρίς να έχει πόρους πέρα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα; Οταν μια ωραία ημέρα ο «λεφτάς» αποφασίσει να πάει σπίτι του ή του τύχει κάτι, η ομάδα θα είναι ακυβέρνητη ακόμα και αν υποθέσουμε ότι δεν είναι (όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις) χρεωμένη μέχρι τα μπούνια.

Για την ΑΕΛ, λοιπόν, το γήπεδο είναι περιουσία, ανεξάρτητα πού «ανήκει» μέχρι να αποπληρωθούν τα δάνεια. Ακόμα και αν ο Πηλαδάκης κουραστεί και φύγει αύριο, οι επενδυτές θα κάνουν ουρά για μια ομάδα που έχει μια τέτοια περιουσία και τη σιγουριά ότι μπορεί να φέρει το χρήμα που βάζουν πίσω. Γιατί, πέρα από τις αγάπες και τα λουλούδια, τις φανέλες και τις σημαίες, πρέπει κάποια στιγμή να αναζητήσουμε στο ποδόσφαιρο πραγματικούς τεχνοκράτες. Επαναλαμβάνω ότι δεν με πειράζει κάποιοι να βγάζουν λεφτά, αν βγάζουν μαζί και οι ομάδες και αν μπορούν να μας προσφέρουν συνθήκες του 2010 και όχι του 1980. Αν υπάρχει στην υπόθεση και συναίσθημα, ακόμα καλύτερα. Αλλά αυτό πλέον δεν «πληρώνει». Αντίθετα, από πολλούς «πωλείται» για λαϊκή κατανάλωση.

Πηγή:www.exedrasports.gr