«Στέγαζες τα όνειρα της πόλης
ήσουν για μας η Κυριακή,
στου Πηνειού την άκρη σου χτισμένο
με αναμνήσεις βυσσινί πλημμυρισμένο.
Αλκαζάρ σε λέγανε
και στη Λάρισα όλοι κλαίγαμε,
γιατί εκεί θυμόμαστε
την ΑΕΛ που ονειρευόμαστε.
Μέσα σου ανδρώθηκαν παλικάρια,
χαρές και λύπες άφησαν σημάδια
στο βυσσινί αντίο και αν πονάμε,
εμείς να ξέρεις πως δεν σε ξεχνάμε.
Αλκαζάρ λέγαμε
και στη Λάρισα όλοι κλαίγαμε,
γιατί εκεί θυμόμαστε
την ΑΕΛ που ονειρευόμαστε.
Να το ξέρεις Αλκαζάρ πως σε σκεφτόμαστε...».
Στίχοι, που βάζουν ακόμα και τον πλέον «ανυποψίαστο» στο κλίμα της ιεροτελεστίας που συντελούνταν στο συγκεκριμένο γήπεδο. Αναμνήσεις ευχάριστες, αλλά και δυσάρεστες, ένα κοκτέιλ συναισθημάτων, που θα ανέβει στην επιφάνεια αύριο, ενόψει του τελευταίου αγώνα της Λάρισας στον συγκεκριμένο χώρο και πριν από τη μετακόμιση στο νέο σπίτι της. Στην αυριανή αναμέτρηση με τον Πανιώνιο θα μπει θα μπει μια άνω τελεία στην ιστορία της ΑΕΛ σε ό,τι έχει να κάνει με το σπίτι που στέγασε επί 46 χρόνια τα όνειρα μιας ομάδας, μιας ολόκληρης πόλης. Γιατί ΑΕΛ και Λάρισα είναι έννοιες ταυτόσημες, με το Αλκαζάρ να αποτελεί το σημείο αναφοράς, τον συνδετικό κρίκο για γενιές και γενιές, που μεγάλωσαν ουσιαστικά εκεί.
Η «Εξέδρα» ενδεικτικά σας παρουσιάζει κάποιες κομβικές ημερομηνίες στο «μεγάλωμα» της ΑΕΛ στην ιστορική της έδρας, χωρίς βέβαια σε αυτές να εξαντλείται η βυσσινί ιστορία.
7 Ιουνίου 1964
Ο πρώτος αντίπαλος
Αυτή και αν είναι σύμπτωση... Για να γιορταστεί η συγχώνευση των Λαρισαϊκού, Ηρακλή, Αρη και Τοξότη, από την οποία προέκυψε η Αθλητική Ενωση Λάρισας, δόθηκε φιλικός αγώνας στο Αλκαζάρ με αντίπαλο τον Πανιώνιο. Απέναντι στους Κυανέρυθρους, κόντρα στους οποίους η νεοσύστατη τότε ΑΕΛ έδωσε τον πρώτο ανεπίσημο αγώνα της, οι Βυσσινί θα αποχαιρετήσουν το Αλκαζάρ αύριο το απόγευμα. Για την ιστορία, στον αγώνα της 7ης Ιουνίου, η ΑΕΛ επικράτησε 2-1 (τα γκολ των Θεσσαλών οι Παπακωνσταντίνου, Κάσσας).
18 Οκτωβρίου 1964
Το πρώτο επίσημο ματς
Με τοπικό ντέρμπι άνοιξε επισήμως η ιστορία της ΑΕΛ στο Αλκαζάρ. Οι Βυσσινί αντιμετώπισαν τον Απόλλωνα Λάρισας, επικρατώντας με το εμφατικό 4-0. Από δύο τέρματα σημείωσαν οι Παπαδήμας και Κάσσας, σε μια σεζόν όμως που η αναποτελεσματικότητα στα εντός έδρας παιχνίδια κατά τη διάρκεια του α' γύρου της στέρησε τη δυνατότητα να πάρει τον τίτλο στη Β’ Εθνική. Το Αλκαζάρ, βλέπετε, δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη απόρθητο φρούριο. Η ΑΕΛ συγκέντρωσε ωστόσο τον συμβολικό αριθμό των... 64 βαθμών (1964 είναι η χρονιά της ίδρυσής της γαρ...), τερματίζοντας στην 5η θέση.
23 Ιουνίου 1973
Η πρώτη άνοδος
Το Αλκαζάρ θύμισε... Ρίο, ανέφεραν επί λέξει οι εφημερίδες της εποχής, θέλοντας να περιγράψουν την ατμόσφαιρα στο γήπεδο. Η στιγμή ξεχωριστή. Η ΑΕΛ νικώντας την Καλλιθέας 3-0 πανηγύριζε για πρώτη φορά την άνοδό της στην Α’ Εθνική. Με το σφύριγμα της λήξης και μετά τον γύρο θριάμβου, το γήπεδο μετετράπη σε ένα πελώριο τραπέζι με καλεσμένους τους περίπου 10.000 οπαδούς που έδωσαν το «παρών». Εκατοντάδες αρνιά ψήθηκαν για να γιορταστεί η πρώτη μεγάλη επιτυχία στην ιστορία της ΑΕΛ.
26 Μαΐου 1977
Το πρώτο ματς με προβολείς
Το πρώτο ματς που γίνεται στο Αλκαζάρ υπό το φως των προβολέων. Ξεκίνησε στις 9 το βράδυ, καθώς η ΑΕΛ υποδέχθηκε σε φιλική αναμέτρηση την ΑΕΚ. Το αξιοσημείωτο στη συγκεκριμένη αναμέτρηση έχει να κάνει συν τοις άλλοις με την πολιτική που ξεκίνησαν να υιοθετούν οι διοικούντες της λαρισινής ομάδας ως προς τη στροφή στα εγχώρια ταλέντα. Η ΑΕΛ παρατάχθηκε με τον Αναγνώστου, τον Μουσούρη και εννέα Λαρισαίους ποδοσφαιριστές στην αρχική της σύνθεση. Ανάμεσά τους, άγνωστοι τότε, ο Παραφέστας, ο Βαλαώρας, ο Κουκουλίτσιος και ο Ανδρεούδης...
26 Ιουνίου 1983
Το πρώτο ευρωπαϊκό εισιτήριο
Η ανάβαση στον... Ολυμπο μόλις έχει ξεκινήσει. Στο Αλκαζάρ οι Βυσσινί γράφουν απέναντι στον Μακεδονικό τους τίτλους τέλους σε μια εξαιρετική σεζόν με προπονητή τον Γιάτσεκ Γκμοχ. Τερματίζουν στη δεύτερη θέση, εξασφαλίζοντας παράλληλα για πρώτη φορά στην ιστορία τους την ευρωπαϊκή έξοδο. Το ξέφρενο πάρτι που ακολούθησε, βρήκε τους Λαρισαίους να βουτούν μέχρι και στα σιντριβάνια, δείγμα ακριβώς του ενθουσιασμού για το μέγεθος του επιτεύγματος μιας επαρχιακής ομάδας. Σε όλη την πόλη ηχούσε το τραγούδι «ΑΕΛ, μαγεία, Ευρώπη '83!».
14 Σεπτεμβρίου 1983
Το πρώτο ευρωπαϊκό ματς
Το πρώτο ευρωπαϊκό ματς που φιλοξένησε το Αλκαζάρ, βρήκε την ΑΕΛ να πανηγυρίζει τη νίκη απέναντι στη Χόνβεντ του Λάγιος Ντέταρι 2-0 (τα γκολ οι Μαλουμίδης και Κμίετσικ). Οι Θεσσαλοί έχασαν σωρεία ευκαιριών για να «καθαρίσουν» την πρόκριση, γεγονός που τους στοίχισε στη ρεβάνς. Ακόμα και έτσι όμως η Λάρισα πήρε νικηφόρα το «βάπτισμα του πυρός» στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, βάζοντας τις βάσεις για την ακόμα καλύτερη συνέχεια που ακολούθησε. Οι πρώτοι που πήραν το ευρωπαϊκό χρίσμα με τη βυσσινί φανέλα ήταν οι Πλίτσης, Παραφέστας, Πατσιαβούρας, Γκαλίτσιος, Μητσιμπόνας, Βουτυρίτσας, Μαλουμίδης, Χάσενμπουργκ, Ζιώγας (46' Κμίετσικ), Ανδρεούδης, Βαλαώρας (67' Γκαμπέτας).
26 Οκτωβρίου 1986
Το πρώτο θύμα
Πέρα όμως από τις ευχάριστες στιγμές που έζησαν εκεί, οι Βυσσινί στο Αλκαζάρ εκδήλωναν το πένθος και για τα δικά τους παιδιά που έφυγαν νωρίς. Εν προκειμένω, και στην περίπτωση του ανυποψίαστου καθηγητή Χαράλαμπου Μπλιώνα, το νήμα της ζωής του οποίου κόπηκε μέσα στο Αλκαζάρ. Το πρώτο θύμα ουσιαστικά του χουλιγκανισμού στην Ελλάδα, έπειτα από εγκληματική ενέργεια οπαδού του ΠΑΟΚ, ο οποίος εκτόξευσε φωτοβολίδα προς τη θύρα των Λαρισαίων, με αποτέλεσμα να συμβεί το μοιραίο.
1η Μαΐου 1988
Η απόλυτη γιορτή
Οι Λαρισαίοι είχαν φορέσει από νωρίς το γιορτινά τους. Προορισμός το Αλκαζάρ, το οποίο ήταν ασφυκτικά γεμάτο αρκετές ώρες πριν από το εναρκτήριο λάκτισμα (κόπηκαν 18.245 εισιτήρια). Αν οι Βυσσινί νικούσαν τον Ηρακλή, θα στέφονταν πρωταθλητές Ελλάδας. Απλά πράγματα. Στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, ο αείμνηστος Γιώργος Μητσιμπόνας, με βολ πλανέ ύστερα από ασίστ του Γιάννη Αλεξούλη, έστειλε την ΑΕΛ στον έβδομο ουρανό στο 87ο λεπτό. Αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται. Χιλιάδες οπαδοί μπήκαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, στα αποδυτήρια οι παίκτες λούζονταν με σαμπάνιες, ενώ η πόλη φωταγωγήθηκε.
Η πλατεία Ταχυδρομείου, αλλά και όλοι οι κεντρικοί δρόμοι, αποτέλεσαν τους χώρους, όπου ο κόσμος με τραγούδια («να 'χαν οι καρδιές αμπάρες, να κλειδαμπαρώνουν», το hit της εποχής του Μάκη Χριστοδουλόπουλου), γλεντούσαν με την καρδιά τους «την πτώση» του κατεστημένου Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Οι «θεοί του Ολύμπου», που έγραψαν ιστορία στο παιχνίδι με τον Ηρακλή ήταν οι: Μιχαήλ, Μητσιμπόνας, Αγορογιάννης, Κολομητρούσης, Γκαλίτσιος (76’ Αθανασίου), Τσιώλης (79’ Παπαντωνίου), Καραπιάλης, Αλεξούλης, Βουτυρίτσας, Ζιώγας, Βαλαώρας. Προπονητής ο Γιάτσεκ Γκμοχ.
7 Σεπτεμβρίου 1988
Η αρχή της κατηφόρας
Η επόμενη σεζόν της κατάκτησης του πρωταθλήματος σηματοδότησε προοδευτικά και την απαρχή της καθοδικής πορείας. Βέβαια, η ΑΕΛ συμμετείχε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών εκείνης της σεζόν, κάμπτοντας μάλιστα μέσα στο Αλκαζάρ την αντίσταση της Ξαμάξ 2-1 (τα γκολ οι Ζιώγας και Μητσιμπόνας), κυρίως χάρη στις ατομικές εξάρσεις των ποδοσφαιριστών της, αλλά και με την ώθηση από τον κόσμο. Ουσιαστικά όμως το συγκεκριμένο ευρωπαϊκό ματς έμελλε να αποτελέσει, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, το κλείσιμο μιας μεγάλης σελίδας στην ιστορία της ΑΕΛ.
30 Μαΐου 2004
Η αλλαγή σελίδας
Εχουν μεσολαβήσει τα «πέτρινα» χρόνια, όπου η ΑΕΛ έζησε στο πετσί της μέχρι και τον υποβιβασμό στο περιφερειακό πρωτάθλημα, παρουσιάζοντας εικόνας διάλυσης σε όλα τα επίπεδα. Επομένως, η εξασφάλιση της ανόδου από τη Γ’ Εθνική στη Β’ Εθνική, που «σφραγίστηκε» με την ευρεία νίκη 5-1 κόντρα στον Ποντιακό Νέας Σάντας στα τέλη της περιόδου 2003-'04, αποτελεί σημαντικό σημείο, ενώ το σύνθημα «Ξαναρχόμαστε» δονούσε την ατμόσφαιρα στο Αλκαζάρ και ο Νίκος Σωτηρούλης, λίγες μέρες αργότερα, παρέδιδε τα κλειδιά του συλλόγου στον Κώστα Πηλαδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου