Dum spiro spero

Για μία ακόμη φορά η ΑΕΛ δεν κατάφερε να πετύχει νίκη εκτός έδρας εφέτος. Άχρωμη και νωθρή στο πρώτο μέρος, πιο δραστήρια αλλά με αμυντικούς προσανατολισμούς στο δεύτερο, ήλθε ισόπαλη σ’ ένα ματς στο οποίο, όπως και στην Τρίπολη, θα μπορούσε να έχει κερδίσει αλλά και να έχει ηττηθεί. Πολλά ερωτήματα μας βασανίζουν και θα μπορούσαμε να θέσουμε, όπως π.χ.: Γιατί ο Κούλιτς δεν μπήκε ως παρτενέρ του Τσιμπάμπα; Πότε προβλέπεται να προσφέρουν, ό,τι είναι σε θέση να δώσουν, κάποιες από τις χειμερινές μεταγραφές που υποτίθεται ότι θα βοηθούσαν την ομάδα; Η χρονιά μπορεί να σωθεί, κατά τη γνώμη μας, μόνο με περισσότερο ρίσκο. Πιο επιθετικό και γρήγορο σχήμα στα υπόλοιπα ματς και ό,τι βγει. Άλλωστε η ασθένεια δεν είναι αιφνίδια, είμαστε προετοιμασμένοι για όλα.
Δεν είναι ώρα όμως για πιο βαθιά κριτική και για περισσότερες αναλύσεις. Συγχαρητήρια στον κόσμο που ταξίδεψε στην Ξάνθη και όλοι μαζί μια γροθιά τις τελευταίες επτά αγωνιστικές, με όσα ψυχικά αποθέματα μας έχουν απομείνει, μήπως καταφέρουμε το θαύμα.
Έχουμε κουραστεί ειλικρινά τη χρονιά αυτή να προβληματιζόμαστε, να αναρωτιόμαστε, να θυμώνουμε, να ξενερώνουμε, να μαλώνουμε. Μελαγχολικές Κυριακές, θλιμμένες γιορτές, αγχώδεις εβδομάδες, καταθλιπτική πόλη. Όλα τη χρονιά αυτή είναι αλλιώς. Λίγο η οικονομική ύφεση και πολύ περισσότερο η ΑΕΛ έχουν μαυρίσει την ψυχή μας. Ανεξήγητα νεύρα, ξεσπάσματα, σκυθρωπά πρόσωπα. Οι οικογενειακές χαρές δεν μας αρκούν. Γιατί; Πολύ απλά γιατί η ΑΕΛ είναι μέλος της οικογένειάς μας, γιατί θέλουμε να την βλέπουμε υγιή και χαρούμενη, όπως τα παιδιά μας, και να μας μεταδίδει χαρά και ζωντάνια. Μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, σ’ ένα τέτοιο κλίμα, το μόνο που απομένει είναι η ελπίδα. Παρόλο που η εφετινή ομάδα δεν μας δίνει καν το δικαίωμα να ελπίζουμε στο θαύμα, εμείς συνεχίζουμε να ελπίζουμε όσο ζούμε, επειδή είμαστε ΑΕΛ. Έτσι μάθαμε χρόνια τώρα, έτσι συνεχίζουμε να κάνουμε. Κι αν τελικά οι ελπίδες μας αποδειχθούν φρούδες, εμείς πάλι δίπλα της θα είμαστε, να κλάψουμε γι’ αυτήν, να την παρηγορήσουμε, να της συμπαρασταθούμε, αλλά και να την νουθετήσουμε, να της δώσουμε βάσεις και αρχές, νέα πνοή και δύναμη για να την καμαρώσουμε και πάλι, όπως ονειρευόμαστε. Έτσι τη βλέπουμε την ΑΕΛ, σαν παιδί μας, σαν σπλάχνο μας.

Υ.Γ. Όποια κι αν είναι η κατάληξη της φετινής χρονιάς, ο Απρίλιος μήνας θα πρέπει να σηματοδοτήσει ένα νέο ξεκίνημα, μία αναμόρφωση της ΑΕΛ, σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο. Στα πλαίσια μίας τέτοιας αναμόρφωσης, μία συνεργασία της ΑΕΛ με τον δικό της άνθρωπο Σάκη Τσιώλη, φαντάζει ως τουλάχιστον ενδεδειγμένη λύση. Καλούμε τον πρόεδρο της ομάδας να εξετάσει σοβαρά ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να βολιδοσκοπώντας σε πρώτη φάση τις προθέσεις του.

( Η φωτογραφία, που συνοδεύει το κείμενο, σημειολογικά αναφέρεται στην ΕΛΠΙΔΑ που μόνο αυτή μας απέμεινε…)

Για το ΒΥΣΣΙΝΟκΙΠΠΟ,
Χρήστος Μπατζέλας