ΣΦΑ : Η "ελληνική πραγματικότητα"

Ζητείται προπονητής να κατανοεί την "ελληνική πραγματικότητα".

Η πλέον βαρύγδουπη κενολογία αυτού, που μάθαμε να αποκαλούμε ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μετά την εφεύρεση των "επαρχιακών" ομάδων και την εμφανή πρόθεση να καθοδηγηθούν τα βλαχάκια προς τις "υγιείς", "οικονομικά εύρωστες", με την πληθώρα "κατεκτημένων" αλλά συνήθως απονεμημένων τίτλων και την κυβερνητική και κρατική πατρωνία, ομάδες του κέντρου, χρειάσθηκε να ανακαλυφθεί η "ελληνική πραγματικότητα", για να κάμψει τις αντιστάσεις και των τελευταίων θερμοκέφαλων, που πεισματικά και με θαυμαστή συνέπεια παρέμεναν ανυπότακτοι.

Τι στην ευχή όμως σημαίνει "ελληνική πραγματικότητα";

Από τον πρωτάρη σε πάγκο "ηλεκτρική καρέκλα" Αυστραλό, στον με μηδενική εμπειρία και ανίκανο να διαχειρισθεί τις φίρμες της ομάδας που αυτοχρίσθηκε στρατιώτης της, βούλγαρο, μετά στον εξαίρετο personal και skills trainer, πλην όμως σε ομάδες νέων Ολλανδό, από κει στον μποέμ, γυναικά και malt on the rocks Ουαλλό, μετά στον λάτρη της σιδερένιας πειθαρχίας  Νορβηγό, που όμως δεν άντεξαν ούτε οι γονιδιακά προγραμματισμένοι Konzentrationslager Γερμανοί, ξανά μανά στο βούλγαρο στρατιώτη, μετά στον Οτσαλάν και τέλος στον ταπεινό, θεοσεβούμενο απόγονο της Πόλης (αν δε γίνει κανά θαύμα βέβαια, την ώρα που γράφουμε την πίκρα μας).

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί που απαρτίζουν το αλλοπρόσαλλο μωσαϊκό;

Δέχθηκαν πρόταση από το ίδιο άτομο, μεγαλομέτοχο ομάδας της "ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας", ο οποίος, με βάση προφανώς κάποια πράγματα που έχει στο μυαλό του, για το ποδόσφαιρο που επιθυμεί να παίξει η ομάδα του, έκανε και τις διαδοχικές προτάσεις.

Και τώρα, όποιος τελικά αναλάβει, θα καθοδηγήσει την ομάδα με τους ΔΕΚΑ τουλάχιστον ξένους παίκτες, από τους ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΙΣ που παίζουν συνήθως, πολλοί απο αυτούς διεθνείς, να μην ξεχνιόμαστε, εν μέσω της "ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας".

Θα πείσει δηλαδή, τον τρέχει από τους πόρους μου ουίσκι όταν ιδρώνω, ότι οφείλει να δίνει τη μπάλα στον ξεχασμένο από τους αντιπάλους αμυντικούς μπροστά στο κενό τους τέρμα, συμπαίκτη του, γιατί αυτό επιτάσσει η "ελληνική" κι όχι η τσέχικη, η ισπανική, η γαλλική κι η ουρουγουανή πραγματικότητα. Ή τον συμπαθή κατά τα άλλα τερματοφύλακα, πως το οτι η μπάλα κατευθύνεται προς το τέρμα, δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να μπαίνει και κάθε φορά μέσα. Ή τέλος πάντων, ότι αυτός με τη βυσσινί φανέλα στα 1,5 -2 μέτρα είναι συμπαίκτης και καλό είναι να τον βρίσκουμε με τη μπάλα.

Θα πείσει και τον εαυτό του, ότι μια ομάδα που αφέθηκε να παίξει κρίσιμα παιχνίδια, με αποδεδειγμένα ανίκανους παίκτες και χωρίς ουσιαστική ενίσχυση εντός κι εκτός γηπέδου, θα κάνει τα όσα όφειλε να είχε ήδη κάνει, από δω και μπρος.

Θα πείσει ακόμα και το μεγαλομέτοχο, ότι αυτοί που τον "στέλνουν" γιατί δεν επιθυμούν την παρουσία στου στη Λίγδα, θα τον αφήσουν να τερματίσει τραίνο, σε μια κατηγορία μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, που την ελέγχουν απολύτως, μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να τόνε ξαναδούν μπροστά τους. Κι ότι ο Καλόπουλος έκανε λάθος, παρότι όλα σωστά τα είδε, αλλά σε μια άσκηση δημοσίων σχέσεων τον αντιμετώπισε σαν τελειωμένο ήδη και προτίμησε  να μη στενοχωρήσει όσους είναι σίγουρος ότι, θα 'βρει μπροστά του και του χρόνου.

Θα πείσει ακόμα και το Βασίλη το Σαμπράκο, ότι σ' ένα παραμύθι για μία χώρα μακρινή, υπάρχει ένας μοναχικός επιχειρηματίας που προτιμά να χάσει κοντά στα 4 ίσως και περισσότερα εκατομμύρια ευρώ απο τηλεοπτικά, χορηγίες, εισιτήρια, διαφημίσεις, μόνο και μόνο γιατί αρνείται να δώσει 200 χιλιάρικα να σώσει την παρτίδα κι αυτό, γιατί προτιμά να πορευθεί με το σταυρό στο χέρι.

Να μη βλαστημήσουμε καλύτερα, γιατί ως γνωστόν θα στενοχωρήσουμε και τον ερχόμενο κόουτς.

Άντε, κι ένα τραγούδι για το καλωσόρισμα, από τα μέρη του.

"Έχε γειά Παναγιά, τα μιλήσαμε.....όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε....."