Θέμα ψυχολογίας; Μπα.....

Δεν πέρασε βδομάδα, από τότε που αναρωτιόμαστε αν είχαν δίκιο οι "εντεταλμένοι", που πάσχιζαν να μας πείσουν ότι, σε αυτή την ομάδα τα πάντα οφείλονται στην ψυχολογία ή τα μάτια μας, που έβλεπαν όσα μπορούσαν να διακρίνουν, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.
Στην Κέρκυρα είδαμε για ακόμα μια φορά αυτό που βλέπουμε στους αγώνες της φετινής ΑΕΛ. Ένα άψυχο σύνολο που διεκπεραίωσε άλλη μια ήττα.
Αν ο τρόπος που ήρθε η νίκη επί του ηρακλή, δεν μπόρεσε να ενισχύσει την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών που κάθε φορά κατεβαίνουν να "αγωνιστούν" με τη βυσσινί φανέλα, τότε τίποτα δε μπορεί.
Βεβαίως, αναγνωρίζουμε πως θα γίνει ότι "είναι ανθρωπίνως δυνατόν" αλλά ταυτόχρονα κατανοούμε ότι κι ο ύπνος  ο βαθύς, μια δυνατότητα ανθρώπινη είναι. Αν αληθεύουν βέβαια, τα περί απόκτησης των απορριμμάτων αυτών, που μάθαμε μεγαλώνοντας να μη βλέπουμε και ντιπ, τότε κατανοούμε ταυτοχρόνως και το ευεργετικόν της αλλαγής πλευρού.
Πάντως, οφείλουμε για να προστατεύσουμε την αξιοπιστία μας, να ξεκαθαρίσουμε, ότι μπορεί να είμαστε καβγατζήδες και να γράφουμε μόρτικες ανακοινώσεις, αλλά αυτό δε μας κάνει και ικανούς να πάρουμε φανέλα βασικού στο σπίτι. Για Συνδεσμίτες καλοί είμαστε. Για ποδοσφαιριστές και δη επαγγελματίες όχι. Ρεντίκολα δε θα γίνουμε ποτέ. Ξέρουμε τα όριά μας και ξέρουμε πότε ήρθε η ώρα να παραδώσουμε τα κλειδιά στην επόμενη γενιά του ΣΦΑ. Κρίμα που την αυτογνωσία την έχουμε μόνον εμείς.
Στον ευσεβή του πάγκου, που θεωρεί ότι η ομάδα είχε καλή κυκλοφορία και κατοχή της μπάλας στο πρώτο ημίχρονο, θα προτείναμε να κάνει κανά τάμα στον Αη Φανούρη, μπας και δει την πραγματικότητα αλλά τι να σου κάνει κι αυτός......  Δε θα του χρεώσουμε τα λάθη των άλλων. Κυνικοί μπορεί να είμαστε, άδικοι όχι. Από έναν άνθρωπο στον οποίο δεν πιστεύουμε, δε θα ζητήσουμε τίποτα και συνάμα δε θα του χρεώσουμε τίποτα.
Και κυρίως όχι την πίκρα του ποτηριού.
Ό,τι θα είμαστε εκεί, σε όλους τους επόμενους αγώνες, για να στηρίξουμε και να παλέψουμε με όσες δυνάμεις μας απομένουν, είναι δεδομένο.
Αναρωτιόμαστε όμως....αν θα ήταν καλύτερα για μας, να παρακολουθούμε τους αγώνες με το κασκόλ τυλιγμένο γύρω απ' τα μάτια. Χίλιες φορές να τραγουδάς με τις εικόνες να περνάνε στο μυαλό σου, παρά να παρακολουθείς τη σκύλευση του πτώματος, που κάποιοι άψυχοι επιμένουν με περισσή θρασύτητα να αποκαλούν ΑΕΛ.