Είχαμε σχεδόν τέσσερις μήνες να παίξουμε μπάλα, να παίξουμε τη μπάλα μας, στα τσιμέντα του Αλκαζάρ, στη κερκίδα, στο πέταλο των Monsters, να γουστάρουμε, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να ιδρώσουμε, να το γλεντήσουμε, να το ευχαριστηθούμε…
Είχαμε άγχος να παρουσιαστούμε έτοιμοι, όχι για κανέναν άλλον αλλά για τους ίδιους μας τους εαυτούς. Στα φιλικά (και στη πρώτη προπόνηση…) είχαμε εμφανιστεί μέτριοι, πιάναμε καλή απόδοση κατά διαστήματα, ενδεικτικό της ποιότητας αλλά δεν είχαμε διάρκεια στο παιχνίδι μας. Κάποιοι (ανάμεσά μας…) ήταν αισιόδοξοι λέγοντας συνέχεια πως θα’μαστε έτοιμοι όταν πρέπει αλλά το άγχος υπήρχε…
Δεν είχαμε μόνο άγχος αλλά και μεγάλη λαχτάρα και προσμονή, να γεμίσουμε τη κερκίδα μας, να γεμίσουμε συναισθήματα, να γεμίσουμε τον αέρα του Αλκαζάρ με τα συνθήματα των Monsters…
Η τελευταία πρεμιέρα στο Αλκαζάρ είναι πλέον πρόσφατο παρελθόν, έχουμε την αίσθηση πως ξεκινήσαμε δυναμικά, το αποτέλεσμα μετράει και εμείς το αποτέλεσμα το ζήσαμε για 90’, το νιώσαμε στα λαρύγγια μας, στα βλέμματα που ανταλλάσαμε μεταξύ μας και στα χαμόγελά μας κατά τη διάρκεια του αγώνα, στους σβέρκους των άλλων κερκίδων που κάθε τόσο γύριζαν προς το μέρος μας και ωθούσαν τα χέρια να χειροκροτήσουν ρυθμικά…, στους «ατρόμητους» και βουβούς στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα θεατές του απέναντι πετάλου που μας έδωσαν μεγάλη χαρά που ήρθαν ΚΑΙ γιατί νίκη απουσία αντιπάλου είναι μικρή νίκη ΚΑΙ γιατί έγιναν αυτόπτες μάρτυρες μιας κερκίδας των Monsters…
Τίποτα όμως δεν ήταν τυχαίο, τίποτα δε προέκυψε από μόνο του. Το τέλος του περσινού πρωταθλήματος όρισε και την αρχή της προετοιμασίας μας. Ο αυτόματος πιλότος σε οδηγεί σίγουρα και σταθερά αλλά συχνά σε καθησυχάζει και σε κοιμίζει (κατάσταση επικίνδυνη…), έτσι αποφασίσαμε να πάρουμε το τιμόνι στα χέρια μας για να πετάξουμε…! Κάναμε μια σειρά διαδοχικών μαζικών συνελεύσεων συζητώντας σε θεματικές οργανωτικά και οπαδικά ζητήματα, ζητώντας από τα μέλη μας τις προτάσεις τους, συναποφασίζοντας τη πορεία μας και τη συμπεριφορά μας εντός και εκτός γηπέδου, τις Κυριακές και τις καθημερινές. Αλλάξαμε τον τρόπο εγγραφών των μελών μας θέλοντας να γίνουμε πολλοί και συνειδητοποιημένοι, να ζυμωθούμε οπαδικά, να μη μας ενώνει μόνο το φτηνό εισιτήριο αλλά και η οπτική μας για το σύνδεσμο, την ομάδα, το μοντέρνο ποδόσφαιρο, την ύπαρξή μας μέσα στον επαγγελματικό αθλητισμό. Στήσαμε και ζήσαμε το 3ο MONSTERS CAMPING, ήπιαμε όλες τις μπύρες μα δεν μεθύσαμε από το αλκοόλ αλλά από τα όνειρα και τη λαχτάρα να τα ξαναζήσουμε. Σχεδιάσαμε και βάψαμε στο χέρι τα καινούρια μας πανιά, κόψαμε και ράψαμε τις καινούριες μας σημαίες…
Η ομάδα μας βασίζεται στις ακαδημίες: οι MonstersUnder18 (MU18) αυξάνονται και πληθαίνουν, μαζί μ’αυτούς και οι δράσεις τους μέσα και έξω από τη κερκίδα. Μαζί τους στριμωχνόμαστε και πολλοί από μας για να μοιραστούμε λίγο από τον ενθουσιασμό τους…
Η ομάδα μας βασίζεται και στις εσωτερικές αλλαγές: για πότε άλλαξαν χέρια οι δυο από τις ντουντούκες κανείς δεν κατάλαβε δίνοντας στη κερκίδα το κάτι παραπάνω, ένδειξη μεγάλης ομάδας που τις βγαίνουν στο γήπεδο οι αυτοματισμοί. Το ίδιο συνέβη και με μερικά πανιά που χαμηλώσαμε, το ίδιο και με τη μαύρη λινάτσα για τον Μπαχράμη που βγήκε στα χέρια…
Η ακατάλληλη ώρα, η ανυπόφορη ζέστη και ο ήλιος μας επηρέασαν: στο 35’ του πρώτου ημιχρόνου κάναμε μια «κοιλιά» δείχνοντας σημάδια κόπωσης ενώ και στο δεύτερο ημίχρονο δώσαμε για ένα πεντάλεπτο την ευκαιρία στους αντιπάλους να υπάρξουν, μέχρι εκεί όμως…
Για πρεμιέρα είμαστε ευχαριστημένοι, έχοντας 15 μέρες να προετοιμαστούμε με ηρεμία για το επόμενο 90λεπτο, για το επόμενο εντός έδρας αγώνα, για το επόμενο γλέντι στο πέταλο! Θα συνεχίσουμε τις εγγραφές το επόμενο διάστημα μέχρι να μη μας χωράει η κερκίδα μας…
Σ’ όλα αυτά βέβαια βοήθησε και η ομάδα του Παπακώστα: οι σφυγμοί του Βενετίδη ακούγονταν στη μεμβράνη των τυμπάνων μας και ο Κουζέν άναψε το πρώτο καπνογόνο για φέτος…
Συνεχίζουμε…! Κάθε μέρα στο στενό της Περραιβού, στους δρόμους και στους τοίχους αυτής της πόλης, στο πέταλο του Αλκαζάρ και εκεί που παίζει η ΑΕΛ…
Minha Galera
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου