Όπως έχουμε κάνει και σε άλλες περιπτώσεις δημοσιεύουμε πάντα τα άρθρα και τις απόψεις των αναγνωστών μας που έρχονται στο e-mail του site. Έτσι και αυτή τη φορά δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς ειδικά όταν αφορά την γνώμη και την άποψη ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού που με τα λίγα αυτά λόγια που έγραψε απεικονίζει την εικόνα και την ΙΔΕΑ της ΑΕΛ.
Διαβάστε το κείμενο της 12χρονης Κωνσταντίνας:
"Είμαι 12 χρονών. Έχω όμως ακούσει τόσα πολλά από τον μπαμπά μου , τους θείους μου, τους φίλους μας για την Α.Ε.Λ, έχω δει άπειρα videos στο internet που νιώθω ότι γνωρίζω τα πάντα για την ομάδα της πόλης μας ! Αφορμή για να γράψω αυτό το e-mail ήταν η ανακοίνωση της Π.Α.Ε. Α.Ε.Λ. η οποία προτρέπει τα παιδιά της ηλικίας μου να ψάξουν και να βρουν το ιδανικό όνομα του καινούργιου μας γηπέδου!
Όλο αυτό τον καιρό βυθίζομαι σε σκέψεις … Σε σκέψεις που το μυαλό μου χάνεται και μέσα στο λαβύρινθο όλων αυτών των ερωτηματικών , ψάχνει το κλειδί για την κατάλληλη πόρτα , εκεί όπου είναι κλεισμένη αυτή η «μαγική» λέξη που αναζητούν όλοι . Αυτή που θα μείνει για πάντα γραμμένη στην ιστορία του τόπου μας , των ονείρων μας, της καρδιάς μας.
Μα, τι είναι πραγματικά για εμάς τους Λαρισαίους αυτή η ομάδα? Είναι ίσως ένα ευχάριστο δίωρο τα κυριακάτικα απογευματινά, μήπως μια απλή διασκέδαση ? Όχι, είναι κάτι πολύ παραπάνω , είναι ένα πάθος …
Κλείνω τα μάτια μου και με το μυαλό μου οδηγό ταξιδεύω στο χρόνο. Λάρισα… μια συνηθισμένη περιφερειακή πόλη της χώρας, χωρίς ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, δίχως ένα ορόσημο.
1964…η χρονιά που θα σημάνει την αρχή του τέλους μίζερης πραγματικότητας. Συνεχίζοντας το ταξίδι με το λεωφορείο του χρόνου , το μυαλό μου κάνει στάσεις σε όλες τις κορυφαίες στιγμές αυτής της ομάδας . Νιώθουμε το μεγαλύτερο και δυνατότερο συναίσθημα όταν κυριολεκτικά όλη η πόλη κατακτά το πρωτάθλημα. Είμαστε πλέον μια δύναμη που ξεπερνάμε κάθε εμπόδιο στο πέρασμα μας , και τα εμπόδια αυτά ήταν πολλά …
Ένα «παλάτι» χτίζεται στην πόλη μας , αυτό που θα στεγάσει την «βασίλισσα» της καρδιάς μας … Η ζωή μας αλλάζει. Ένα κύμα χαράς με σταγόνες ελπίδας μας πλημμυρίζει, μας βοηθάει να ξεχνάμε τις λύπες και τις δυσκολίες της καθημερινότητας και μας γεμίζει περηφάνια για ότι είμαστε και έχουμε…
Ο αέρας χάιδεψε το πρόσωπο μου, το μυαλό μου σταμάτησε να ταξιδεύει ,τα μάτια μου άνοιξαν απότομα . Το κατάλαβα, το ένιωσα, το βρήκα. Δεν χρειάζεται να βασανίζω το μυαλό μου . Όποιο όνομα και αν δοθεί σε αυτό το ξεχωριστό γήπεδο εμείς θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε, να αγωνιούμε, ν’ αγαπάμε και να ζούμε όλες αυτές τις απίθανες στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην ψυχή μας …"
Κωνσταντίνα Παπαγεωργίου
www.sportlarissa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου