Ζητείται ελπίς...

Είμαι γυναίκα, επαγγελματίας, κοντεύω τα σαράντα και έχω σώας τας φρένας. Τι πιστεύω σήμερα; Στα επόμενα 11 παιχνίδια θα πάρουμε 33 βαθμούς. Γιατί το πιστεύω; Γιατί είμαι ΑΕΛ απ' τη στιγμή που γεννήθηκα. Ήμουν όταν ο Βαλαώρας πρωτοφόρεσε τη βυσσινί φανέλα, στον τελικό κυπέλλου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στο ΟΑΚΑ απέναντι στον πρωταθλητή ΠΑΟΚ, στο γκολ του Μητσιμπόνα την πρωτομαγιά του 88. Αυτή η ομάδα προχωρά ακόμα κι όταν όλα έχουν σταματήσει.

Σχολιάζοντας τον αγώνα στην Κέρκυρα θα σταθώ σε δυο σημεία. Το πρώτο είναι η παρουσία του Παναγιώτη Κατσαρού και η επανεμφάνιση του Ρομέου (αχ και να έπαιζε στα προηγούμενα ματς!) οι οποίοι όπως και ο Σίμιτς στο ματς με τον Ηρακλή έκαναν αυτό που χρειάζεται η αμάδα αυτή τη στιγμή. Το δεύτερο στοιχείο του αγώνα που θέλω να σχολιάσω είναι η διαπίστωση μου ότι κάποιοι παίχτες δεν θέλουν να δώσουν αυτό τον αγώνα με την ΑΕΛ. Δεν μ' ενδιαφέρει γιατί, κατανοώ ότι κάποιοι ελάχιστα αγωνίστηκαν στη φυσική τους θέση. Ούτως η άλλως δεν γεννηθήκαν και ΑΕΛ! Απαιτώ, όμως, απ΄ αυτούς να παραιτηθούν της προσπάθειας γιατί σ΄αυτή τη μάχη δεν περισσεύει κανείς αρκεί να θέλει να βοηθήσει.

Θέλω, επίσης, να πω δυο λόγια για τον πρόεδρο μας, τον Κ. Πηλαδάκη. Όλοι σας γνωρίζετε ότι μέχρι τώρα πολλές φορές έκρινα και συχνά κατέκρινα τις πράξεις του, πάντα όμως τον στήριζα. Σήμερα, για πρώτη φορά, ξέρω ότι αισθάνεται ακριβώς όπως εγώ. Φόβο, θλίψη, οργή, ελπίδα. Προτείνω στον πρόεδρο να ακολουθήσει την αποστολή της ομάδας στα εκτός έδρας ματς με Αστέρα και Ξάνθη. Μαζί στο λεωφορείο, μαζί για φαγητό μαζί στο γήπεδο. Κατανοώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο πρακτικά αλλά είναι ο "νυν υπέρ πόντων αγώνας"

Σε περίπτωση που δεν τα καταφέρουμε, εμείς πάλι εκεί θα είμαστε. Στα σαλόνια και στα αλώνια. Πάντα πιστοί. Εσείς κύριοι ποδοσφαιριστές; Δεν θέλουμε να κατακρίνουμε, να βρίσουμε, να απειλήσουμε. Είμαστε συνοδοιπόροι. Τι ζητάμε από σας; Η δική μας ελπίδα να γίνει δική σας πίστη μέσα στο γήπεδο.

Αγωνιστικό ραντεβού την Κυριακή στο παλάτι.

Για το ΒΥΣΣΙΝΟκΙΠΠΟ,

Άννα Γάτσιου